Αγροτικό τοπίο

στα περίχωρα της Ζίτσας

Ιούνιος 2006

αναμνήσεις

Κοιτάζοντας τις παλιές φωτογραφίες μου βρήκα αυτή και την παρουσιάζω εδώ η οποία μου έφερε πολλές αναμνήσεις και ιδιαίτερα αυτή την εποχή με το μουντιάλ

Μια ρομαντική φωτογραφία

έχω για σήμερα είναι στην Ιταλία


Οτράντο 2005

τελευταίες φωτογραφίες

Μια από της τελευταίες φωτογραφίες του χωριού που έχω τραβήξει

foto

Ναός Αγίου Νικολάου

Η κεντρική εκκλησία του χωριού
Ναός Αγίου Νικολάου
Μερικές φωτογραφίες από το εσωτερικό και το προαύλιο της εκκλησίας

Ένα δέντρο

Ένα δέντρο με μια περίεργη κουφάλα στο δρόμο για το θεογέφυρο

κρύο

Το κρύο συνεχίζετε στο χωριό –
Χτες αρκετά τζάκια άναψαν γιατί πραγματικά χρειαζόταν-
Πριν λίγο έριξε για ένα τέταρτο μια δυνατή βροχή με χαλάζι .Σε γενικές γραμμές έτσι είναι ο καιρό της τελευταίες μέρες.
Αυτά τα λίγα από το χωριό .

Ζίτσα 13 Ιουνίου 2006

ηλιοβασίλεμα

Ένα ηλιοβασίλεμα λίγο έξω από το χωριό - μέσα στη φύση

Μια νυχτερινή φωτογραφία

του χωριού από ψηλά πριν λίγες μέρες .
Δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας αλλά είναι μια ακόμη φωτογραφία του χωριού μας,
στο οποίο αυτές της μέρες έχει πολύ κρύο.

Ενα e-mail που ελαβα

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985

αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια
γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε
να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες
μεσημεριανό
ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί
όλο
το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την
αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα
ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.
Κάναμε
ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από
το
«σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια
και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα
χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες
χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές
γωνίες.


Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε
κόντρες
κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε
ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν
έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε
όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα
φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν
κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας
νόμος
για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο
με
πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά
και
όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να
κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα
ο
ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως
κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν
μπουκάλια
νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το
αντιμετώπιζαν
πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
βιντεοταινίες
με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε
να
βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά
βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό,
κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα
μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.
Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη
βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι
ήμασταν
ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και
τους
φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από
τους
γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν
υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος
έπρεπε
να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές
όσο
άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για
να
περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες
στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς
μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα
στην
άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια
κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο
chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα
αυτά
μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά
παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να
μεγαλώσεις σαν παιδί...

13:15

σουρεαλιστική φωτογραφία

Δεν ξέρω ποιος είναι ο σωστός ορισμός για αυτή τη φωτογραφία αλλά θα την πω σουρεαλιστική

Πράγματα που δεν έκανες

Θυμάσαι την μέρα που δανείστηκα
το καινούριο σου αυτοκίνητο και το τρακάρισα ;
Νόμισα πως θα με σκότωνες , μα δεν το έκανες .
Και θυμάσαι τη φορά που επέμενα να πάμε στη θάλασσα
κι εσύ έλεγες ότι θα βρέξει , και έβρεξε ;
Νόμισα πως θα μου έλεγες ,<<>>.Μα δεν το έκανες .
Θυμάσαι τη φορά που φλερτάρισα με όλους τους άντρες
για να σε κάνω να ζηλέψεις , και συ ζήλεψες ;
Νόμιζα πως θα με παρατούσες , μα δεν το έκανες .
Θυμάσαι τη φορά που λέρωσα την ταπετσαρία του αυτοκινήτου σου
με κρεμά φράουλα ;
Νόμιζα πως θα με χτυπούσες ,μα δεν το έκανες .
Και θυμάσαι τη φορά που ξέχασα να σου πω πως
ο χορός ήταν επίσημος κι ήρθες με το μπλουτζίν;
Νόμιζα πως θα έφευγες , αλλά δεν το έκανες .
Ναι υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που δεν τα έκανες .
Αλλά με δέχτηκες και μ’αγαπησες και με προστάτεψες.
Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που ήθελα να σου ανταποδώσω
όταν θα γύριζες από το Βιετνάμ.
Αλλά δεν γύρισες .



Ένα ποίημα σήμερα -έτσι για αλλαγή