Τι λέξεις να βρει να περιγράψει κανείς την καταστροφή που λαμβάνει μέρος αυτή την ώρα σε πολλά μέρη της Ελλάδος. Την πρωτόγνωρη και τρομακτικών διαστάσεων καταστροφή και το ολοκαύτωμα που συνάνθρωποί μας ζουν αυτές τις ώρες.
Όλοι, φαντάζομαι, παραλύσαμε μπροστά στις εικόνες των φοβερών πυρκαγιών που κατακαίουν την Ηλεία* (απ' άκρη σε άκρη), την Λακωνία, την Μεσσηνία, την Αρκαδία, την Εύβοια, (ακόμη και το νομό μας-αν και όχι σε μεγάλη έκταση) και ο κατάλογος των περιοχών που πλήττονται δεν έχουν τέλος. Αντίθετα, ολοένα και αυξάνονται τα μέτωπα των πυρκαγιών και ολοένα και μεγαλώνει η αδυναμία αντιμέτωπισης τους.
Ώρα με την ώρα με πιάνει η καρδιά μου και σφίγγεται το στομάχι μου τόσο με τις εικόνες, με τις οποίες μας βομβαρδίζει η τηλεόραση, (οι απανωτές, οι σκληρές, οι βιαίες) όσο και με τις ενδόμυχες σκέψεις που κάνει ο καθένας από μας. Το φόβο που μας τρώει τα σωθικά μήπως την επόμενη, κιόλας, στιγμή αυτό συμβεί και στη δική μας πόρτα, στο δικό μας χωριό.
Η τηλεόραση συντελώντας τόσο στην πληροφόρησή μας, όσο και στην τρομοκράτησή μας, με έχει ακινητοποιήσει εδώ και τρεις μέρες που συντελείται αυτή η τραγωδία, η εθνική τραγωδία στο σπίτι, ανήμπορη και γεμάτη θλίψη να παρακολουθώ με αγωνία τις απεγνωσμένες προσπάθειες για επιβίωση, ουσιαστικά, των συμπολιτών μας καθώς και την τεράστια φυσική, οικονομική καταστροφή με τον πελώριο αριθμό νεκρών.
Όλοι, φαντάζομαι, παραλύσαμε μπροστά στις εικόνες των φοβερών πυρκαγιών που κατακαίουν την Ηλεία* (απ' άκρη σε άκρη), την Λακωνία, την Μεσσηνία, την Αρκαδία, την Εύβοια, (ακόμη και το νομό μας-αν και όχι σε μεγάλη έκταση) και ο κατάλογος των περιοχών που πλήττονται δεν έχουν τέλος. Αντίθετα, ολοένα και αυξάνονται τα μέτωπα των πυρκαγιών και ολοένα και μεγαλώνει η αδυναμία αντιμέτωπισης τους.
Ώρα με την ώρα με πιάνει η καρδιά μου και σφίγγεται το στομάχι μου τόσο με τις εικόνες, με τις οποίες μας βομβαρδίζει η τηλεόραση, (οι απανωτές, οι σκληρές, οι βιαίες) όσο και με τις ενδόμυχες σκέψεις που κάνει ο καθένας από μας. Το φόβο που μας τρώει τα σωθικά μήπως την επόμενη, κιόλας, στιγμή αυτό συμβεί και στη δική μας πόρτα, στο δικό μας χωριό.
Η τηλεόραση συντελώντας τόσο στην πληροφόρησή μας, όσο και στην τρομοκράτησή μας, με έχει ακινητοποιήσει εδώ και τρεις μέρες που συντελείται αυτή η τραγωδία, η εθνική τραγωδία στο σπίτι, ανήμπορη και γεμάτη θλίψη να παρακολουθώ με αγωνία τις απεγνωσμένες προσπάθειες για επιβίωση, ουσιαστικά, των συμπολιτών μας καθώς και την τεράστια φυσική, οικονομική καταστροφή με τον πελώριο αριθμό νεκρών.
Στο μυαλό μου έρχεται κάτι που είχε γράψει ο Χέμινγουεη:
"Κανένας άνθρωπος δεν αποτελεί μόνος του ολόκληρο νησί. Ο καθένας είναι και ένα μέρος της ηπείρου, ένα κομμάτι της στεριάς. Όταν η θάλασσα ξεπλένει ένα σβώλο χώμα τότε η Ευρώπη γίνεται πιο μικρή, όπως ακριβώς γίνεται όταν ξεπλένει ένα ακρωτήρι, ή και έναν πύργο, που ανήκει σε σένα ή ένα κτήμα των φίλων σου.
Ο θάνατος κάθε ανθρώπου λιγοστεύει τον ίδιο τον εαυτό σου, γιατί αποτελείς ένα συνόλο με την ανθρωπότητα.
Ποτέ, λοιπόν, μη ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα. Η καμπάνα χτυπά για σένα!"
Η Ελλάδα, πιστεύω ότι θα αλλάξει μετά από αυτή την καταστροφή. Όλοι θα αλλάξουμε μετά από αυτό. Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο και δυστυχώς οι τεράστιες συνέπειες θα φανούν σύντομα σε όλους τους τομείς και θα επηρεάσουν όχι μόνο εμάς, αλλά και κυρίως τα παιδιά μας αύριο.
Ο λόγος που με έκανε να καταγράψω εδώ μερικές από τις σκέψεις μου, όσο και αν αυτό ακούγεται κλισέ, είναι η ανάγκη πρόληψης και η ανάγκη προστασίας της κληρονομιάς μας τόσο σε ατομικό, όσο και συλλογικό επίπεδο.
* Έχοντας επισκεφθεί πολύ πρόσφατα την περιοχή της Ηλείας και έχοντας θαυμάσει την οργιώδη βλάστηση της, τις καταπράσινες καλλιέργειες και τους απέραντους γκριζοπράσινους ελαιώνες της, όπως και κυρίως την μέσα σε ένα επιβλητικής ομορφιάς τοπίο Αρχαία Ολυμπία, ένιωθα ακόμη πιο έντονη την αγανάκτηση, την οργή και τη λύπη μου, συνάμα, για όλα αυτά που έχασε ο κόσμος εκεί - και είναι πολλά και αναντικατάστατα - και εμείς μαζί.
Κυριακή, 27/8/2007
