Τρίτη 2 Ιανουαρίου 2007

Μέσα από τo μυαλό μου

Έχω μια μυστήρια διάθεση –δεν μπορώ να την περιγράψω ακριβώς τι είναι –αλλά νομίζω είναι πολλά συναισθήματα ανάμεικτα ,είναι πόνος – θλίψη – είναι ελπίδα .Έχω και νεύρα ,γιατί δεν μπορώ να μπω στο internet .τώρα τελευταία αρχίζω να χάνω χρόνο με την αργή σύνδεση .Έξω το τοπίο είναι απερίγραπτο μια βαριά ατμόσφαιρα έχει τυλίξει από το πρωί το χωριό και σε συνδυασμό με τι σιγανή βροχή και την ομίχλη θυμίζουν κάτι μαγικό .Μερικές φορές τώρα τελευταία με πιάνει μια ανυπομονησία για το ποτέ θα είναι έτοιμο το νέο μαγαζί .Νομίζω όμως πάνω από όλα τα συναισθήματα υπερτερεί η ελπίδα για το μέλλον .Δεν ξέρω αν είμαι υπέρ αισιόδοξος αλλά πάντως αισιόδοξος μπορώ να πω ότι είμαι .
Έξω έχει νυχτώσει ποιο πολύ τώρα .
Αλλά εγώ συνεχίζω να μην μπορώ να τελειώσω κάποια πράγματα που θέλω ,βασικά ήθελα να βγάλω και μια φωτογραφία έξω αλλά οι μπαταρίες της φωτογραφικής δεν θέλανε , αν και ήταν φορτισμένες ή μάλλον έτσι νόμιζα εγώ .
Είχα αμφιβολίας για το αν η μέρα σήμερα είναι καλή , τώρα επιβεβαιώθηκα ότι δεν είναι η μέρα μου.
Έτσι δεν θα ασχοληθώ αλλά με πράγματα που θέλω να κάνω θα τα αφήσω για μια άλλη στιγμή που θα είναι η μέρα τους .
Θα κάνω κάτι ποιο απλό -θα κλείσω τα φώτα θα ανοίξω τα παράθυρα και θα βάλω μουσική .
Όταν ξεκίνησα να γράφω το ποιο πάνω κείμενο ήμουν σίγουρος ότι δεν θα το δημοσίευα ,παράλληλα με το γράψιμο όμως ερχόταν στο μυαλό μου και η ιδέα να το ανεβάσω στο blog ,να το αποτυπώσω και ποιο πέρα από ένα χαρτί να πάει και σε αλλά μυαλά η σκέψη που γεννήθηκε πριν λίγο στο δικό μου μυαλό .
Αυτό το τελευταίο με ενθουσίασε πρόσθεσε και άλλο συναίσθημα μέσα μου.
Γνωρίζοντας τώρα ότι η μέρα δεν είναι και η καλύτερη αποφάσισα να το δημοσιεύσω .
Το θεωρώ αρκετά προσωπικό –
Παλιότερα με φόβιζε η ιδέα ότι θα ξέρει και κάποιος άλλος τι σκέφτομαι αυτή τη στιγμή , θεωρούσα τον εαυτό μου ποιο ευάλωτο τώρα όμως δεν ξέρω γιατί αλλά μου φαίνεται χαζό να σκέφτομαι κάτι τέτοιο.

Έτσι τώρα ξέρετε τι είχα πριν λίγο στο μυαλό μου .

Δεν μπόρεσα να βγάλω μια φωτογραφία έξω αυτή τη στιγμή αλλά βρήκα αυτή στο αρχείο μου



Ζίτσα 2 Ιανουαρίου 2007

4 σχόλια:

Ζίτσα είπε...

΄Οταν φτάσεις έστω μια φορά ν΄αγγίξεις τ΄αστέρια, δεν συμβιβάζεσαι ξανά με τίποτα γήινο... Μετά έρχεται ο συμβιβασμός χωρίς να τον πάρεις χαμπάρι και καταλήγεις να έχεις ανάγκη να εκφράσεις αυτό που συμβαίνει. Με το μπλογκ ανατρέπεται ένα genre... Υποτίθεται ότι χρησιμοποιούμε ένα κειμενικό είδος προσωπικής εξομολόγησης, το οποίο εκθέτουμε δήθεν ασυναίσθητα σε κοινή θέα. Μ΄αρέσει!...



το ποιο πανω κειμενο το βρηκα εδω

http://sminth.blogspot.com/

tallarin cervecero είπε...

a happy new yera for you !

Maria Iribarne είπε...

Έχουν γραφτεί αρκετά (σε blogs κυρίως) κατά της δημόσιας έκθεσης συναισθημάτων, έχω διαβάσει μέχρι και την ακραία (κατά τη γνώμη μου, πάντα) άποψη ότι με αυτόν τον τρόπο γίνεσαι "βορά" σε όποιον επιθυμεί να παρακολουθήσει και να ρυθμίσει τη ζωή σου. Εγώ πάλι πιστεύω ότι η γνώση των συναισθημάτων μας (η οποία αποσαφηνίζεται και αποκρυσταλλώνεται δια μέσου του γραπτού λόγου) και η έκθεσή τους μας κάνει πιο δυνατούς, ακόμη και απέναντι σε κάποιον πιθανό-απίθανο "εχθρό". Είναι μεγάλο θέμα αυτό βέβαια.

Ζίτσα είπε...

Συμφωνω μαζι σου - φυσικα ειναι μεγάλο θεμα με πολλες προεκτασεις