Το Μοναστήρι

Εδώ ψηλά στον Αι’λια

Εδώ ψηλά στα αλώνια

Εδώ πετούνε τα πουλιά

Εδώ τα χελιδόνια

Εδώ σου δίνει τη χαρά

και όλο το μεγαλείο

σαν αγναντεύεις μακριά

και βλέπεις πέρα τα βουνά

το Σούλι το Μαντείο

Εδώ ακούς το βουητό

Των πεύκων όταν φυσάει

Εδώ ακούς τον Καλαμά

Που αδιάκοπα βογκάει

Εδώ ακούς βελάσματα

Των πρόβατων στον κάμπο

Εδώ ακούς ολόγυρα

Όταν κάθεσαι στον πάγκο

Να κελαηδούν τα πουλιά

Με τη γλυκιά τους τη λαλιά

Αμέτρητα μες τα κλαριά

Σαν ηχούν πολλά βιολιά

Εδώ σαν βλέπεις μακριά

Να χάνετε μες΄τα βουνά

ο ήλιος να βασιλέψει

το μάτι σου δεν σταματά

και θέλει να αγναντέψει

εκεί όπου η μέρα χάνετε

κι ο νους σου έχει στερέψει

και δεν μπορείς να φανταστείς

της νύχτας το μεγαλείο

σαν αγναντεύεις μακριά

και βλέπεις πέρα τα χωριά

μέσα στη νύχτα τη βαθιά

και λες πως είναι πέλαγος

κάθε χωριό και πλοίο

Ω Μοναστήρι ξακουστό

Χιλιοτραγουδισμένο

Που στέκεις χρόνους εδώ ψηλά

Αγέραστο καημένο

Θα είσαι πάντοτε εσύ

Όσος ο καιρός σε πάρει

Ένα μνημείο αθάνατο

Της Ζίτσας το καμάρι

Ζιτσα 17 Φεβρουαρίου 1977

Κοντονίκας Δημήτριος