Κυριακάτικη εξόρμηση

Το σημείο εκκίνησης για μια ακόμη Κυριακάτικη εξόρμηση ήταν οι Καρυές,( κόμβος για Ζαγοροχώρια ) χωρίς συγκεκριμένο προορισμό με μοναδικό εξοπλισμό τις φωτογραφικές μας μηχανές & έναν χάρτη...Ας τα πάρουμε όμως καλύτερα από την αρχή.
Το πρωί της Κυριακής ο καιρός πήγε να μας τα χαλάσει δείχνοντας τα δόντια του με μια καλή μπόρα, πλησιάζοντας όμως στις Καρυές ο καιρός ήδη έχει βελτιωθεί.
Ανοίξαμε τον χάρτη & χτενίσαμε την γύρω περιοχή με τα μάτια μας, προσπαθώντας να χαράξουμε την διαδρομή που θα πραγματοποιήσουμε. Χωρίς να το πολυσκεφτούμε φύγαμε για την Κόνιτσα υπό τους ήχους του Βιβάλντι! & των τεσσάρων εποχών.
Νομίζω ότι για το ξεκίνημα της εκδρομής μας ο συνδυασμός της κλασικής μουσικής & του φθινοπωρινού - Χειμωνιάτικου τοπίου με τα χρώματα της σκουριάς & του κεραμιδιού να εναλλάσσονται από στροφή σε στροφή ήταν ιδανικά.
Μετά από κάμποση ώρα πλησιάζοντας στην Κόνιτσα συναντάμε την Κλειδωνιά & ταμπέλα για Άνω Κλειδωνιά, χωρίς πολλές σκέψεις στρίβουμε δεξιά & ακολουθώντας τον φιδίσιο δρόμο μετά από λίγα λεπτά φτάνουμε σε ένα οροπέδιο κοντά στα 1000μ υψόμετρο. Ο δρόμος μέσω ενός πέτρινου καλντεριμιού τερματίζει στο χωριό με φόντο τις χιονισμένες βουνοκορφές της Τύμφης.
Η Άνω Κλειδωνιά είναι ένας μικρός οικισμός ο οποίος κάποτε άκμασε κρίνοντας από τα γκρεμισμένα σπίτια, τώρα κατοικείται μόνιμα από 7 ηρωικές ψυχές. Να σημειώσω ότι εκτός από την όμορφη φύση που έχει η περιοχή, διαθέτει & ένα φοβερό ταβερνάκι με έναν μικρό
ξενώνα στο εξωτερικό του ξενώνα.
Μπήκαμε μέσα στο μαγαζί & μας καλωσόρισε ένας νεαρός με τσίπουρο λουκούμια. Ο νεαρός ήταν ο γιος της οικογένειας που είχε το ταβερνάκι, πριν δύο χρόνια εγκαταλείψανε οι άνθρωποι την Θεσσαλονίκη & εγκατασταθήκανε μόνιμα στην Άνω Κλειδωνιά, νομίζω ότι τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο για αυτή την ενέργεια τους.
Αποχαιρετάμε το χωριό & κατευθυνόμαστε μέσω της Κόνιτσας προς τα ξακουστά Μαστοροχώρια τα οποία φημίζονται για τους χτιστάδες .Οι ομορφιά του τοπίου σε συνδυασμό με τα ''κυνηγημένα΄΄ σύννεφα είναι το καλύτερο καύσιμο για την συνέχεια. Περνάμε στα δεξιά μας την ταμπέλα για Φούρκα, Σαμαρίνα & συνεχίζοντας αντικρίζουμε το επιβλητικό ποτάμι Σαραντάπορο, περνάμε πάνω από την γέφυρα & συναντάμε μετά από λίγα μέτρα στα αριστερά μας την είσοδο για τα μαστοροχώρια.
Η ώρα είχε περάσει καθώς ανεβαίναμε τις στροφές προς το πρώτο χωριό την Πυρσόγιαννη & σε κάποιο πλάτωμα του δρόμου σταματάμε για να αγναντέψουμε την θέα προς το ποτάμι. Συνεχίζοντας την πορεία μας σκεφτήκαμε ότι είναι καλύτερα να εκμεταλλευτούμε το υπόλοιπο φως της μέρας φτάνοντας μέχρι τον τελικό μας προορισμό, το χωριό Πληκάτι στους πρόποδες του Γράμμου.
Περνάμε την Πυρσόγιαννη & αμέσως μετά μπαίνοντας στην Βούρμπιανη, βλέπουμε στα δεξιά μας ένα παλιό σχολείο, το σχολείο αυτό μέχρι & το 1984 είχε κάμποσα παιδιά από τα γύρω χωριά μας διηγείται μια γριούλα που συναντήσαμε εκεί έξω .Μαγνητισμένοι από τον κτίσμα & έχοντας ανά χείρας τις μηχανές αναζητούμε ""καρέ"" μέσα στο κτίριο, η γιαγιά μας δίνει την πολυπόθητη πληροφορία για το πώς θα μπούμε μέσα στο σχολείο!
Παλιά θρανία & μαυροπίνακες, σπασμένα τζάμια & φουσκωμένα ξύλινα πατώματα σε ταξιδεύουν στην μηχανή του χρόνου, το σκηνικό το χώρου σχεδόν κινηματογραφικό πλημμυρισμένο από παιδικές φωνές να φλερτάρει με το παρελθόν.

Εσωτερικό γυνασιου Βουρμπιανης.
Πολλές φορές φωτογραφίζεις θέματα που δύσκολα εγκλωβίζονται μέσα σε ένα καρέ, κάπως έτσι είναι αυτό το παλιό σχολείο γιατί όπως & να το κάνουμε το συναίσθημα μιας εικόνας που βλέπουμε έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, έτσι είναι τα όμορφα πράγματα καταγράφονται με τα μάτια & την ψυχή μόνο ..

Γυνασιο Βουρμπιανης.
Ήδη η ώρα κοντεύει 17:00 & εμείς συνεχίζοντας την πορεία μας καταλήγουμε στο χαριτωμένο χωριό Πληκάτι για την ακρίβεια φτάνουμε στους πρόποδες του τρίτου μεγαλύτερου βουνού της χώρας μας του Γράμμου υψόμετρο περί τα 2.500μ.
Δεν σας κρύβω τι χαρά που νοιώσαμε όταν διαπιστώσαμε ότι το Πληκάτι πρόκειται για ένα καλοδιατηρημένο χωριό με όμορφα πετρόκτιστα σπίτια, περιποιημένα καλντερίμια & το καλύτερο βεβαίως η όμορφη φύση με τον Γράμμο να αγκαλιάζει με μητρική στοργή το χωριό.
.Η είσοδος του χωριού ( Πληκάτι ) και στο βάθος ο Γράμμος

Οπωσδήποτε πρέπει να αναφέρουμε ότι αυτός ο τόπος έχει ζήσει ένδοξες στιγμές κατά το έπος το 40΄με τον Ελληνικό στρατό να κατατροπώνει τους Ιταλούς & όπως επίσης, ότι η κορυφογραμμή του βουνού έχοντας στα ΝΔ το Πληκάτι & στα ΝΑ την Αετομηλίτσα κυριολεκτικά ακροβατεί ανάμεσα στην Ελλάδα & την Αλβανία.
Έχοντας πιει ένα τσιπουράκι στο καφενείο του χωριού περνούμε τον δρόμο της επιστροφής σκεπτόμενοι ότι με την πρώτη ευκαιρία θα περπατήσουμε αυτό το υπέροχο βουνό.
Το σκοτάδι που έχει κυριαρχήσει γύρω μας σε συνδυασμό με ένα μυστήριο σπίτι που συναντούμε περνώντας μέσα από το χωριό Χιονιάδες δίνουν έναν διαφορετικό τόνο στο ταξίδι της επιστροφής ,άλλωστε δεν παίζει ρόλο που θα πας, αλλά πώς θα πάς, σημασία έχει το ταξίδι & όχι ο προορισμός.

Τέλος θα ήθελα να αναφερθώ στους πολιτικούς αυτής της χώρας λέγοντας τους, ότι η ύπαιθρος αργοπεθαίνει μαζί με τις ηρωικές ψυχές που κατοικούν τα μικρά χωριά της Ελλάδος, όπως επίσης ότι οι κοινοτικές επιδοτήσεις δεν αρκούν, χρειάζονται ακόμα πιο ισχυρά κίνητρα για να κρατηθεί ή να ανανεωθεί ο πληθυσμός αυτών των χωριών.
Νομίζω τελικά ο θετικός τρόπος σκέψης & η καλή διάθεση είναι ότι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε οποιαδήποτε πρόκληση η δυσκολία στη ζωή μας...





Σ . Ρ

Να ευχαριστήσω για ακόμη μια φορά τον φίλο μου Σταύρο για το υπέροχο κείμενο του.