αντίο ......................................................................... 2005
Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2005
αντίο ............................ 2005
αντίο ......................................................................... 2005
Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2005
καλή χρόνια
Εδώ και μερικές μέρες προσπαθώ να στείλω καμία νέα φωτογραφία, από το χωριό όπως είναι στολισμένο αλλά δεν τα καταφέρνω δεν ξέρω τι γίνετε ακριβώς ακόμη σαν να έχει κολλήσει το πρόγραμμα που στέλνει φωτογραφίες .Ας αφήσουμε τώρα αυτά και να σας πω για τα τελευταία νέα από τη Ζίτσα .
Βασικά σταμάτησε λίγο η βροχή σήμερα αλλά χτες και προχτές έριξε παρά πολύ .δεν είχαμε κανένα πρόβλημα στο χωριό από την έντονη βροχόπτωση όπως συνέβη στην ευρύτερη περιοχή της ηπείρου με τα ποτάμια που ξεχειλίζουν , ο Καλαμάς μου είπαν ότι έχει το απίστευτο νερό και ότι μια γέφυρα που υπήρχε με συρματόσκοινα στο σημείο που πηγαίνουμε το δεκαπενταύγουστο την έχει πάρει το ποτάμι μαζί με τα δέντρα που κρατούσαν τα συρματόσκοινα !!!!
Έχει έρθει λίγος κόσμος στο χωριό για την περίοδο των γιορτών όχι τίποτα ιδιαίτερο βέβαια.
Αυτά ήταν σε γενικές γραμμές τα νέα από το χωριό.
Θέλω να ευχηθώ σε όλους σας να έχετε καλή χρόνια και ότι επιθυμεί ο καθένας .
Βασικά σταμάτησε λίγο η βροχή σήμερα αλλά χτες και προχτές έριξε παρά πολύ .δεν είχαμε κανένα πρόβλημα στο χωριό από την έντονη βροχόπτωση όπως συνέβη στην ευρύτερη περιοχή της ηπείρου με τα ποτάμια που ξεχειλίζουν , ο Καλαμάς μου είπαν ότι έχει το απίστευτο νερό και ότι μια γέφυρα που υπήρχε με συρματόσκοινα στο σημείο που πηγαίνουμε το δεκαπενταύγουστο την έχει πάρει το ποτάμι μαζί με τα δέντρα που κρατούσαν τα συρματόσκοινα !!!!
Έχει έρθει λίγος κόσμος στο χωριό για την περίοδο των γιορτών όχι τίποτα ιδιαίτερο βέβαια.
Αυτά ήταν σε γενικές γραμμές τα νέα από το χωριό.
Θέλω να ευχηθώ σε όλους σας να έχετε καλή χρόνια και ότι επιθυμεί ο καθένας .
Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2005
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ από τη κρύα και βροχερή σήμερα Ζίτσα μια ημέρα μετά τη γιορτή των Χριστουγέννων .
Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2005
Τελευταίες φωτογραφίες της Ζίτσας
Εκμεταλλευόμενος τη χτεσινή μέρα που είχε ήλιο είπα να βγάλω μερικές φωτογραφίες του χωριού.
Μια πανοραμική φωτογραφία της Ζίτσας
Και πολλές κοντινές από κάθε γειτονία
Μια πανοραμική φωτογραφία της Ζίτσας
Και πολλές κοντινές από κάθε γειτονία
Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2005
τελευταία νέα
Σάββατο μεσημέρι μια εβδομάδα σχεδόν πριν τα Χριστούγεννα και όλοι στο χωριό έχουν στολίσει τα σπίτια τους και τα καταστήματα τους .Οι περισσότεροι έχουν αρχίσει να κάνουν ετοιμασίες για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, άλλοι να ετοιμάσουν το δέμα με όλα τα καλά ( μελομακάρονα κουραμπιέδες κρατικά τυριά κ.α !!!) για να το στείλουν στους συγγενείς που θα είναι μακριά τους αυτές τις μέρες .Πριν από λίγο πληροφορήθηκα για το αποτέλεσμα τις τοπικής ομάδας η οποία ήρθε ισοπαλία 0-0 εκτός έδρας , άλλος ένας πόντος στην προσπάθεια που κάνουν τα παιδία για να παραμείνουν στην κατηγορία.
Το βράδυ η σχολική τάξη της 3 λυκείου διοργανώνει χορό με σκοπό να μαζέψουν χρήματα για την πενταμερή εκδρομή τους .Το γλέντι θα γίνει στην Καλλιθέα και θα είναι πλήρες (με λαχεία ,φαγητά ,χορό και αλλά )
Ο καιρός έχει κρυώσει αρκετά τις τελευταίες ώρες δεν ξέρω που μπορεί να κατάληξη !!! Κάτι για χιονιά είπαν για την Κυριακή εδώ θα είμαστε να δούμε.
Χτες καθώς έκανα βόλτες στο internet με μεγάλη μου χαρά βρηκα ένα νέο site της
Aυτά είναι τα τελευταία νέα από το χωριό μας
Το βράδυ η σχολική τάξη της 3 λυκείου διοργανώνει χορό με σκοπό να μαζέψουν χρήματα για την πενταμερή εκδρομή τους .Το γλέντι θα γίνει στην Καλλιθέα και θα είναι πλήρες (με λαχεία ,φαγητά ,χορό και αλλά )
Ο καιρός έχει κρυώσει αρκετά τις τελευταίες ώρες δεν ξέρω που μπορεί να κατάληξη !!! Κάτι για χιονιά είπαν για την Κυριακή εδώ θα είμαστε να δούμε.
Χτες καθώς έκανα βόλτες στο internet με μεγάλη μου χαρά βρηκα ένα νέο site της
Aυτά είναι τα τελευταία νέα από το χωριό μας
Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2005
Κυριακάτικη εξόρμηση
Το σημείο εκκίνησης για μια ακόμη Κυριακάτικη εξόρμηση ήταν οι Καρυές,( κόμβος για Ζαγοροχώρια ) χωρίς συγκεκριμένο προορισμό με μοναδικό εξοπλισμό τις φωτογραφικές μας μηχανές & έναν χάρτη...Ας τα πάρουμε όμως καλύτερα από την αρχή.
Το πρωί της Κυριακής ο καιρός πήγε να μας τα χαλάσει δείχνοντας τα δόντια του με μια καλή μπόρα, πλησιάζοντας όμως στις Καρυές ο καιρός ήδη έχει βελτιωθεί.
Ανοίξαμε τον χάρτη & χτενίσαμε την γύρω περιοχή με τα μάτια μας, προσπαθώντας να χαράξουμε την διαδρομή που θα πραγματοποιήσουμε. Χωρίς να το πολυσκεφτούμε φύγαμε για την Κόνιτσα υπό τους ήχους του Βιβάλντι! & των τεσσάρων εποχών.
Νομίζω ότι για το ξεκίνημα της εκδρομής μας ο συνδυασμός της κλασικής μουσικής & του φθινοπωρινού - Χειμωνιάτικου τοπίου με τα χρώματα της σκουριάς & του κεραμιδιού να εναλλάσσονται από στροφή σε στροφή ήταν ιδανικά.
Μετά από κάμποση ώρα πλησιάζοντας στην Κόνιτσα συναντάμε την Κλειδωνιά & ταμπέλα για Άνω Κλειδωνιά, χωρίς πολλές σκέψεις στρίβουμε δεξιά & ακολουθώντας τον φιδίσιο δρόμο μετά από λίγα λεπτά φτάνουμε σε ένα οροπέδιο κοντά στα 1000μ υψόμετρο. Ο δρόμος μέσω ενός πέτρινου καλντεριμιού τερματίζει στο χωριό με φόντο τις χιονισμένες βουνοκορφές της Τύμφης.
Η Άνω Κλειδωνιά είναι ένας μικρός οικισμός ο οποίος κάποτε άκμασε κρίνοντας από τα γκρεμισμένα σπίτια, τώρα κατοικείται μόνιμα από 7 ηρωικές ψυχές. Να σημειώσω ότι εκτός από την όμορφη φύση που έχει η περιοχή, διαθέτει & ένα φοβερό ταβερνάκι με έναν μικρό
ξενώνα στο εξωτερικό του ξενώνα.
Μπήκαμε μέσα στο μαγαζί & μας καλωσόρισε ένας νεαρός με τσίπουρο λουκούμια. Ο νεαρός ήταν ο γιος της οικογένειας που είχε το ταβερνάκι, πριν δύο χρόνια εγκαταλείψανε οι άνθρωποι την Θεσσαλονίκη & εγκατασταθήκανε μόνιμα στην Άνω Κλειδωνιά, νομίζω ότι τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο για αυτή την ενέργεια τους.
Αποχαιρετάμε το χωριό & κατευθυνόμαστε μέσω της Κόνιτσας προς τα ξακουστά Μαστοροχώρια τα οποία φημίζονται για τους χτιστάδες .Οι ομορφιά του τοπίου σε συνδυασμό με τα ''κυνηγημένα΄΄ σύννεφα είναι το καλύτερο καύσιμο για την συνέχεια. Περνάμε στα δεξιά μας την ταμπέλα για Φούρκα, Σαμαρίνα & συνεχίζοντας αντικρίζουμε το επιβλητικό ποτάμι Σαραντάπορο, περνάμε πάνω από την γέφυρα & συναντάμε μετά από λίγα μέτρα στα αριστερά μας την είσοδο για τα μαστοροχώρια.
Η ώρα είχε περάσει καθώς ανεβαίναμε τις στροφές προς το πρώτο χωριό την Πυρσόγιαννη & σε κάποιο πλάτωμα του δρόμου σταματάμε για να αγναντέψουμε την θέα προς το ποτάμι. Συνεχίζοντας την πορεία μας σκεφτήκαμε ότι είναι καλύτερα να εκμεταλλευτούμε το υπόλοιπο φως της μέρας φτάνοντας μέχρι τον τελικό μας προορισμό, το χωριό Πληκάτι στους πρόποδες του Γράμμου.
Περνάμε την Πυρσόγιαννη & αμέσως μετά μπαίνοντας στην Βούρμπιανη, βλέπουμε στα δεξιά μας ένα παλιό σχολείο, το σχολείο αυτό μέχρι & το 1984 είχε κάμποσα παιδιά από τα γύρω χωριά μας διηγείται μια γριούλα που συναντήσαμε εκεί έξω .Μαγνητισμένοι από τον κτίσμα & έχοντας ανά χείρας τις μηχανές αναζητούμε ""καρέ"" μέσα στο κτίριο, η γιαγιά μας δίνει την πολυπόθητη πληροφορία για το πώς θα μπούμε μέσα στο σχολείο!
Παλιά θρανία & μαυροπίνακες, σπασμένα τζάμια & φουσκωμένα ξύλινα πατώματα σε ταξιδεύουν στην μηχανή του χρόνου, το σκηνικό το χώρου σχεδόν κινηματογραφικό πλημμυρισμένο από παιδικές φωνές να φλερτάρει με το παρελθόν.
Εσωτερικό γυνασιου Βουρμπιανης.
Πολλές φορές φωτογραφίζεις θέματα που δύσκολα εγκλωβίζονται μέσα σε ένα καρέ, κάπως έτσι είναι αυτό το παλιό σχολείο γιατί όπως & να το κάνουμε το συναίσθημα μιας εικόνας που βλέπουμε έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, έτσι είναι τα όμορφα πράγματα καταγράφονται με τα μάτια & την ψυχή μόνο ..
Γυνασιο Βουρμπιανης.
Ήδη η ώρα κοντεύει 17:00 & εμείς συνεχίζοντας την πορεία μας καταλήγουμε στο χαριτωμένο χωριό Πληκάτι για την ακρίβεια φτάνουμε στους πρόποδες του τρίτου μεγαλύτερου βουνού της χώρας μας του Γράμμου υψόμετρο περί τα 2.500μ.
Δεν σας κρύβω τι χαρά που νοιώσαμε όταν διαπιστώσαμε ότι το Πληκάτι πρόκειται για ένα καλοδιατηρημένο χωριό με όμορφα πετρόκτιστα σπίτια, περιποιημένα καλντερίμια & το καλύτερο βεβαίως η όμορφη φύση με τον Γράμμο να αγκαλιάζει με μητρική στοργή το χωριό.
.Η είσοδος του χωριού ( Πληκάτι ) και στο βάθος ο Γράμμος
Οπωσδήποτε πρέπει να αναφέρουμε ότι αυτός ο τόπος έχει ζήσει ένδοξες στιγμές κατά το έπος το 40΄με τον Ελληνικό στρατό να κατατροπώνει τους Ιταλούς & όπως επίσης, ότι η κορυφογραμμή του βουνού έχοντας στα ΝΔ το Πληκάτι & στα ΝΑ την Αετομηλίτσα κυριολεκτικά ακροβατεί ανάμεσα στην Ελλάδα & την Αλβανία.
Έχοντας πιει ένα τσιπουράκι στο καφενείο του χωριού περνούμε τον δρόμο της επιστροφής σκεπτόμενοι ότι με την πρώτη ευκαιρία θα περπατήσουμε αυτό το υπέροχο βουνό.
Το σκοτάδι που έχει κυριαρχήσει γύρω μας σε συνδυασμό με ένα μυστήριο σπίτι που συναντούμε περνώντας μέσα από το χωριό Χιονιάδες δίνουν έναν διαφορετικό τόνο στο ταξίδι της επιστροφής ,άλλωστε δεν παίζει ρόλο που θα πας, αλλά πώς θα πάς, σημασία έχει το ταξίδι & όχι ο προορισμός.
Τέλος θα ήθελα να αναφερθώ στους πολιτικούς αυτής της χώρας λέγοντας τους, ότι η ύπαιθρος αργοπεθαίνει μαζί με τις ηρωικές ψυχές που κατοικούν τα μικρά χωριά της Ελλάδος, όπως επίσης ότι οι κοινοτικές επιδοτήσεις δεν αρκούν, χρειάζονται ακόμα πιο ισχυρά κίνητρα για να κρατηθεί ή να ανανεωθεί ο πληθυσμός αυτών των χωριών.
Νομίζω τελικά ο θετικός τρόπος σκέψης & η καλή διάθεση είναι ότι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε οποιαδήποτε πρόκληση η δυσκολία στη ζωή μας...
Σ . Ρ
Να ευχαριστήσω για ακόμη μια φορά τον φίλο μου Σταύρο για το υπέροχο κείμενο του.
Το πρωί της Κυριακής ο καιρός πήγε να μας τα χαλάσει δείχνοντας τα δόντια του με μια καλή μπόρα, πλησιάζοντας όμως στις Καρυές ο καιρός ήδη έχει βελτιωθεί.
Ανοίξαμε τον χάρτη & χτενίσαμε την γύρω περιοχή με τα μάτια μας, προσπαθώντας να χαράξουμε την διαδρομή που θα πραγματοποιήσουμε. Χωρίς να το πολυσκεφτούμε φύγαμε για την Κόνιτσα υπό τους ήχους του Βιβάλντι! & των τεσσάρων εποχών.
Νομίζω ότι για το ξεκίνημα της εκδρομής μας ο συνδυασμός της κλασικής μουσικής & του φθινοπωρινού - Χειμωνιάτικου τοπίου με τα χρώματα της σκουριάς & του κεραμιδιού να εναλλάσσονται από στροφή σε στροφή ήταν ιδανικά.
Μετά από κάμποση ώρα πλησιάζοντας στην Κόνιτσα συναντάμε την Κλειδωνιά & ταμπέλα για Άνω Κλειδωνιά, χωρίς πολλές σκέψεις στρίβουμε δεξιά & ακολουθώντας τον φιδίσιο δρόμο μετά από λίγα λεπτά φτάνουμε σε ένα οροπέδιο κοντά στα 1000μ υψόμετρο. Ο δρόμος μέσω ενός πέτρινου καλντεριμιού τερματίζει στο χωριό με φόντο τις χιονισμένες βουνοκορφές της Τύμφης.
Η Άνω Κλειδωνιά είναι ένας μικρός οικισμός ο οποίος κάποτε άκμασε κρίνοντας από τα γκρεμισμένα σπίτια, τώρα κατοικείται μόνιμα από 7 ηρωικές ψυχές. Να σημειώσω ότι εκτός από την όμορφη φύση που έχει η περιοχή, διαθέτει & ένα φοβερό ταβερνάκι με έναν μικρό
ξενώνα στο εξωτερικό του ξενώνα.
Μπήκαμε μέσα στο μαγαζί & μας καλωσόρισε ένας νεαρός με τσίπουρο λουκούμια. Ο νεαρός ήταν ο γιος της οικογένειας που είχε το ταβερνάκι, πριν δύο χρόνια εγκαταλείψανε οι άνθρωποι την Θεσσαλονίκη & εγκατασταθήκανε μόνιμα στην Άνω Κλειδωνιά, νομίζω ότι τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο για αυτή την ενέργεια τους.Αποχαιρετάμε το χωριό & κατευθυνόμαστε μέσω της Κόνιτσας προς τα ξακουστά Μαστοροχώρια τα οποία φημίζονται για τους χτιστάδες .Οι ομορφιά του τοπίου σε συνδυασμό με τα ''κυνηγημένα΄΄ σύννεφα είναι το καλύτερο καύσιμο για την συνέχεια. Περνάμε στα δεξιά μας την ταμπέλα για Φούρκα, Σαμαρίνα & συνεχίζοντας αντικρίζουμε το επιβλητικό ποτάμι Σαραντάπορο, περνάμε πάνω από την γέφυρα & συναντάμε μετά από λίγα μέτρα στα αριστερά μας την είσοδο για τα μαστοροχώρια.
Η ώρα είχε περάσει καθώς ανεβαίναμε τις στροφές προς το πρώτο χωριό την Πυρσόγιαννη & σε κάποιο πλάτωμα του δρόμου σταματάμε για να αγναντέψουμε την θέα προς το ποτάμι. Συνεχίζοντας την πορεία μας σκεφτήκαμε ότι είναι καλύτερα να εκμεταλλευτούμε το υπόλοιπο φως της μέρας φτάνοντας μέχρι τον τελικό μας προορισμό, το χωριό Πληκάτι στους πρόποδες του Γράμμου.
Περνάμε την Πυρσόγιαννη & αμέσως μετά μπαίνοντας στην Βούρμπιανη, βλέπουμε στα δεξιά μας ένα παλιό σχολείο, το σχολείο αυτό μέχρι & το 1984 είχε κάμποσα παιδιά από τα γύρω χωριά μας διηγείται μια γριούλα που συναντήσαμε εκεί έξω .Μαγνητισμένοι από τον κτίσμα & έχοντας ανά χείρας τις μηχανές αναζητούμε ""καρέ"" μέσα στο κτίριο, η γιαγιά μας δίνει την πολυπόθητη πληροφορία για το πώς θα μπούμε μέσα στο σχολείο!
Παλιά θρανία & μαυροπίνακες, σπασμένα τζάμια & φουσκωμένα ξύλινα πατώματα σε ταξιδεύουν στην μηχανή του χρόνου, το σκηνικό το χώρου σχεδόν κινηματογραφικό πλημμυρισμένο από παιδικές φωνές να φλερτάρει με το παρελθόν.
Εσωτερικό γυνασιου Βουρμπιανης.
Πολλές φορές φωτογραφίζεις θέματα που δύσκολα εγκλωβίζονται μέσα σε ένα καρέ, κάπως έτσι είναι αυτό το παλιό σχολείο γιατί όπως & να το κάνουμε το συναίσθημα μιας εικόνας που βλέπουμε έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, έτσι είναι τα όμορφα πράγματα καταγράφονται με τα μάτια & την ψυχή μόνο ..
Γυνασιο Βουρμπιανης.
Ήδη η ώρα κοντεύει 17:00 & εμείς συνεχίζοντας την πορεία μας καταλήγουμε στο χαριτωμένο χωριό Πληκάτι για την ακρίβεια φτάνουμε στους πρόποδες του τρίτου μεγαλύτερου βουνού της χώρας μας του Γράμμου υψόμετρο περί τα 2.500μ.
Δεν σας κρύβω τι χαρά που νοιώσαμε όταν διαπιστώσαμε ότι το Πληκάτι πρόκειται για ένα καλοδιατηρημένο χωριό με όμορφα πετρόκτιστα σπίτια, περιποιημένα καλντερίμια & το καλύτερο βεβαίως η όμορφη φύση με τον Γράμμο να αγκαλιάζει με μητρική στοργή το χωριό.
.Η είσοδος του χωριού ( Πληκάτι ) και στο βάθος ο Γράμμος
Οπωσδήποτε πρέπει να αναφέρουμε ότι αυτός ο τόπος έχει ζήσει ένδοξες στιγμές κατά το έπος το 40΄με τον Ελληνικό στρατό να κατατροπώνει τους Ιταλούς & όπως επίσης, ότι η κορυφογραμμή του βουνού έχοντας στα ΝΔ το Πληκάτι & στα ΝΑ την Αετομηλίτσα κυριολεκτικά ακροβατεί ανάμεσα στην Ελλάδα & την Αλβανία.
Έχοντας πιει ένα τσιπουράκι στο καφενείο του χωριού περνούμε τον δρόμο της επιστροφής σκεπτόμενοι ότι με την πρώτη ευκαιρία θα περπατήσουμε αυτό το υπέροχο βουνό.
Το σκοτάδι που έχει κυριαρχήσει γύρω μας σε συνδυασμό με ένα μυστήριο σπίτι που συναντούμε περνώντας μέσα από το χωριό Χιονιάδες δίνουν έναν διαφορετικό τόνο στο ταξίδι της επιστροφής ,άλλωστε δεν παίζει ρόλο που θα πας, αλλά πώς θα πάς, σημασία έχει το ταξίδι & όχι ο προορισμός.
Τέλος θα ήθελα να αναφερθώ στους πολιτικούς αυτής της χώρας λέγοντας τους, ότι η ύπαιθρος αργοπεθαίνει μαζί με τις ηρωικές ψυχές που κατοικούν τα μικρά χωριά της Ελλάδος, όπως επίσης ότι οι κοινοτικές επιδοτήσεις δεν αρκούν, χρειάζονται ακόμα πιο ισχυρά κίνητρα για να κρατηθεί ή να ανανεωθεί ο πληθυσμός αυτών των χωριών.
Νομίζω τελικά ο θετικός τρόπος σκέψης & η καλή διάθεση είναι ότι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε οποιαδήποτε πρόκληση η δυσκολία στη ζωή μας...
Σ . Ρ
Να ευχαριστήσω για ακόμη μια φορά τον φίλο μου Σταύρο για το υπέροχο κείμενο του.
Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2005
Βροχή ξανά ……
Σάββατο σήμερα και ο καιρός από νωρίς το πρωί έδειξε της προθέσεις του
Άρχισε με βροχή και το κρύο ήταν έντονο , σε κάποια διαστήματα έριχνε και χιονόνερο, στο βουνό απέναντι το χιόνι έχει φτάσει μέχρι κάτω.( μας έχει περικυκλώσει με λίγα λόγια ) αναμένουμε για τη συνέχεια ……
Ήταν προγραμματισμένος να γίνει ποδοσφαιρικός αγώνας στο γήπεδο μας αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να μπουν οι ποδοσφαιριστές μέσα ,το νερό κάλυπτε το μισό γήπεδο σχεδόν ,έτσι έφυγαν άλλοι απογοητευμένοι ( οι φίλαθλοι ) και άλλοι χαρούμενοι ( οι ποδοσφαιριστές )
Αυτές τις μέρες έχει αρχίσει και ο χριστουγεννιάτικος στολισμός της πλατειάς από τους υπεύθυνους του δήμου ,με την πρώτη ευκαιρία θα έχουμε και φωτογραφίες .
Μια φωτογραφία προχτεσινή είναι στην πίσω είσοδο της γιορτής κρασιού
Δείχνει το νερό που έχει μαζευτεί στο μονοπάτι και μερικά δέντρα. Μου αρέσει το χρώμα του νερού , αρκετά καφέ δεν είναι ?
Αυτά είναι τα τελευταία νέα από τη Ζίτσα
Ποιο κάτω έχω μια άσχετη φωτογραφία με τη Ζίτσα αλλά την έβγαλα τώρα τελευταία και μου άρεσε αρκετά, δείχνει ένα σπασμένο τζάμι δεν ξέρω μου βγάζει ένα συναίσθημα ,δεν μπορώ να το προσδιορίσω πλήρως τι είναι και δεν το πολυψάχνω κιόλας να πω την αλήθεια ,αν σας αρέσει η όχι περιμένω τα σχόλια σας
Άρχισε με βροχή και το κρύο ήταν έντονο , σε κάποια διαστήματα έριχνε και χιονόνερο, στο βουνό απέναντι το χιόνι έχει φτάσει μέχρι κάτω.( μας έχει περικυκλώσει με λίγα λόγια ) αναμένουμε για τη συνέχεια ……
Ήταν προγραμματισμένος να γίνει ποδοσφαιρικός αγώνας στο γήπεδο μας αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να μπουν οι ποδοσφαιριστές μέσα ,το νερό κάλυπτε το μισό γήπεδο σχεδόν ,έτσι έφυγαν άλλοι απογοητευμένοι ( οι φίλαθλοι ) και άλλοι χαρούμενοι ( οι ποδοσφαιριστές )
Αυτές τις μέρες έχει αρχίσει και ο χριστουγεννιάτικος στολισμός της πλατειάς από τους υπεύθυνους του δήμου ,με την πρώτη ευκαιρία θα έχουμε και φωτογραφίες .
Μια φωτογραφία προχτεσινή είναι στην πίσω είσοδο της γιορτής κρασιού
Δείχνει το νερό που έχει μαζευτεί στο μονοπάτι και μερικά δέντρα. Μου αρέσει το χρώμα του νερού , αρκετά καφέ δεν είναι ?
Αυτά είναι τα τελευταία νέα από τη Ζίτσα
Ποιο κάτω έχω μια άσχετη φωτογραφία με τη Ζίτσα αλλά την έβγαλα τώρα τελευταία και μου άρεσε αρκετά, δείχνει ένα σπασμένο τζάμι δεν ξέρω μου βγάζει ένα συναίσθημα ,δεν μπορώ να το προσδιορίσω πλήρως τι είναι και δεν το πολυψάχνω κιόλας να πω την αλήθεια ,αν σας αρέσει η όχι περιμένω τα σχόλια σας
Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2005
διήγημα
Ήλιος με βροχή
Μια φωτογραφία τις κεντρικού δρόμου σε ένα μικρό διάλειμμα της βροχής, στο οποίο βγήκε λίγο ήλιος .δημιουργεί μια ωραία φωτογραφία !!
Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2005
ΠΡΩΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ
Τετάρτη,6 Δεκεμβρίου 2005
![]()
Άνοιξε τα μάτια νυσταγμένη ακόμα και το θαμπό βλέμμα της καρφώθηκε στο ταβάνι. Πάντοτε στο ίδιο ράγισμα· σχεδόν πάνω από το σημείο που ακουμπά το κεφάλι της όταν πέφτει στο κρεβάτι για ύπνο και λιγάκι πιο πέρα ένας λεκές πρασινωπής υγρασίας .Έσταζε καμιά φορά, σκέφτηκε, όταν πρωτοήρθε σε αυτό το σπίτι. Από τότε είχε περάσει καιρός. Θυμήθηκε πόσο ενοχλητικό της είχε φανεί στην αρχή, όταν μετακόμισε σε αυτό το σπίτι, να πέφτουν πάνω της παγωμένες σταγόνες υγρασίας τα χειμωνιάτικα πρωινά. Με τον καιρό όμως το συνήθισε και έκτοτε ούτε που έδινε σημασία. Ξαφνικά .
χτύπησαν την πόρτα της, πράγμα που την ξύπνησε οριστικά. Δε σηκώθηκε. Εκείνο το πρωινό ένιωθε ένα παράξενο αίσθημα να έχει ξυπνήσει μαζί της. Σκέφτηκε «έτσι είναι οι άνθρωποι· πολλά πρωινά της ζωής τους ξυπνούν με απροσδόκητα αισθήματα· τι σημασία θα μπορούσαν να έχουν;». Εν τω μεταξύ δεν άνοιξε ούτε ρώτησε ποιος ήταν· η αλήθεια είναι πως –σχεδόν αυτοματικά- ούτε ενδιαφέρθηκε. Ατένισε για λίγη ώρα ακόμη τις ισχνές ρυτίδες του ταβανιού και έπειτα σηκώθηκε από το κρεβάτι με μια αργή, παραπαίουσα κίνηση και πλησίασε το παράθυρο. Έριξε μια αφηρημένη ματιά έξω χωρίς να παρατηρήσει τίποτε το συγκεκριμένο. Αμέσως μετά ντύθηκε βιαστικά και χωρίς να σκεφτεί το λόγο βγήκε στο δρόμο.
Έφτασε στο γραφείο σχεδόν στην ώρα της, αν και όχι εσκεμμένα. Είπε «Καλημέρα» στον άνδρα που δούλευε στο διπλανό γραφείο και αμέσως έπιασε δουλειά με την πλάτη γυρισμένη στο παράθυρο. Συμπλήρωσε μια στοίβα έγγραφα που της είχαν μείνει από την προηγούμενη μέρα και όταν τελείωσε έστρεψε το πρόσωπό της έξω. Μόλις που πρόλαβε να αισθανθεί το φως του ήλιου να της ζεσταίνει τα μάτια, όταν μπήκε ένας άγνωστος άνδρας και την πληροφόρησε στα πεταχτά πως σε δέκα λεπτά στο γραφείο 213 θα άρχιζε το σεμινάριο εκμάθησης χρήσης των υπολογιστών τελευταίας τεχνολογίας που είχε προμηθευτεί πριν λίγες ημέρες η εταιρία. Παρόλο που εργαζόταν αρκετό καιρό στην εταιρία δεν είχε ιδέα που βρισκόταν το γραφείο 213. Σηκώθηκε, λοιπόν, αμέσως και κατευθύνθηκε προς το διάδρομο όπου μόλις είχε πιάσει το βλέμμα της κάποιους συναδέλφους της να περνούν. Τους ακολούθησε και για καλή της τύχη πήγαιναν και εκείνοι στο γραφείο 213. Εξάλλου ήταν νωρίς ακόμη και προφανώς κανείς δε σουλατσάρει άσκοπα στους διαδρόμους των κεντρικών γραφείων μιας πολυεθνικής εταιρίας.
Το γραφείο 213 βρισκόταν στο υπόγειο. Ήταν κάπως νωπά και σκοτεινά αλλά ευρύχωρα. Αμέσως φάνηκε πως θα τους δίδασκε ο άγνωστος άνδρας, γιατί τους ζήτησε να περάσουν και να δηλώσουν τα ατομικά τους στοιχεία στον βοηθό υπολογιστή του που είχε εγκαταστήσει σε μια γωνιά της αίθουσας. Σε λίγο το μάθημα άρχισε. Εκείνη παρακολουθούσε με αδιαφορία, μα ούτως ή άλλως ήταν εισαγωγικό μάθημα και όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις τελείωσε σύντομα. Από όσα άκουσε (οι μέθοδοι διδασκαλίας ακόμα και σε μια εταιρία παγκόσμιου βεληνεκούς παρέμειναν απαρχαιωμένες παρά την επιβεβλημένη από καιρό απαίτηση για ταχύτητα και αποδοτικότητα) δε θυμόταν πολλά, ο άνδρας όμως ήταν αναμφισβήτητα όμορφος· γι’ αυτό ήταν σίγουρη. Στο ασανσέρ κοίταζε τον εαυτό της στον καθρέφτη. «Είσαι όμορφη» της είπε ο άνδρας του διπλανού γραφείου που ανέβαινε μαζί της. «Ναι.» απάντησε.
Όταν έφτασαν στο γραφείο, του ζήτησε τη βοήθειά του. «Θα γυρίσουμε το γραφείο μου να κοιτάζει προς το παράθυρο.» «Γιατί;» ρώτησε απορημένος. «Δε νομίζω πως επιτρέπεται» συμπλήρωσε διστακτικά. «Γιατί όχι;» τον ρώτησε εκείνη. Ο άνδρας σήκωσε βαριεστημένα τους ώμους τους. «Εντάξει, ας το σηκώσουμε.»
Όμως η μετατόπιση του γραφείου δεν είχε και μεγάλη σημασία τελικά. Μετά από λίγες ώρες ούτε που θυμόταν πώς έμοιαζε το γραφείο στην αρχική του θέση. Ούτε που της έκανε καμιά αίσθηση η διαφορά με τα άλλα γραφεία. Απλώς συνέχιζε τη δουλειά της… Κάποια στιγμή λίγο πριν τελειώσει η βάρδια της μπήκε ο προϊστάμενος. «Θα σας παρακαλούσα να επανέλθει το γραφείο στην αρχική του θέση.» Ο άνδρας του διπλανού γραφείου τη βοήθησε για άλλη μια φορά.
Όταν βγήκε στο δρόμο είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Κάθε φορά που σχολούσε έκανε την ίδια διαδρομή από την εταιρία στο σπίτι της όμως σήμερα για πρώτη φορά αναρωτήθηκε τη διάρκειά της. Έπειτα απόρησε πως έφτανε στην ώρα της για τη δουλειά τα πρωινά παρόλο που ποτέ δεν είχε υπολογίσει την απόσταση. Το σκέφτηκε λίγο, γρήγορα όμως οι απορίες έσβησαν στη σκέψη της και συνέχισε το δρόμο της με σταθερό βηματισμό για το σπίτι.
Ίσως έτσι να ‘ταν από πάντα. Δεν σκεφτόταν πολύ και στις απορίες της έδινε συχνά αόριστες απαντήσεις του τύπου «έτσι είναι τα πράγματα», «έτσι είναι οι άνθρωποι», «έτσι είναι η ζωή», που στο μυαλό της φάνταζαν ξεκάθαρες και σίγουρα αληθινές.
Έφτασε στο σπίτι· έβγαλε τα παπούτσια της και έκατσε στο κρεβάτι. Σκέφτηκε πως θα ήταν όμορφα να έβλεπε από το παράθυρό της θάλασσα. Γύρισε το βλέμμα της και αντί για θάλασσα διέκρινε τα φώτα κατά μήκος του δρόμου και σκηνές από τη ζωή των διαμερισμάτων της απέναντι πολυκατοικίας. Και τι μ’ αυτό; Δε μπορούσε καν να υπολογίσει προς τα που έπεφτε η θάλασσα. Ξάπλωσε με τα ρούχα και ξαφνικά της ήρθε η επιθυμία να αναπολήσει το παρελθόν. Δίσταζε όμως. Ένιωθε κάτι να την εμποδίζει και με δυσκολία κατάφερε να ανασύρει μια δυο αναμνήσεις από την παιδική της ηλικία, τότε που ζούσαν ακόμη οι γονείς της και την πήγαιναν τις Κυριακές στο πάρκο με τα φυλλοβόλα δέντρα και τη λίμνη που πάγωνε το χειμώνα. Θυμήθηκε ακόμη τη βιβλιοθήκη του γείτονά τους που της φαινόταν τότε πολύ ψηλός και που η μοναχικότητά του σχολιαζόταν συχνά με δυσπιστία· την καλούσε καμιά φορά τα απογεύματα για να της διαβάζει βιβλία. Τι απέγινε όμως αυτός ο ιδιόρρυθμος κύριος δε μπορούσε να θυμηθεί· δεν προσπάθησε κιόλας. Ήταν μάλλον κουρασμένη κι έτσι αποκοιμήθηκε χωρίς να ξεντυθεί.
Ξύπνησε το πρωί και αντίκρισε καταρχήν το ταβάνι. Για μια στιγμή κοίταξε έξω από το παράθυρο, απέναντι από το κρεβάτι της. Πήρε μια βαριεστημένη ανάσα και σηκώθηκε. Σκέφτηκε πως στη ζωή της ως τώρα δεν είχε κάνει τον κόπο να παλέψει για τίποτα. Τότε, αναρωτήθηκε, πώς γνώριζε την ιδέα της πάλης; Και αυτή η περίεργη σκέψη τώρα τι σήμαινε; Προς στιγμή παραξενεύτηκε μα έπειτα ντύθηκε κι έφυγε για τη δουλειά της. Στην είσοδο της εταιρίας αντάμωσε τον όμορφο άνδρα. «Πώς σε λένε;» τη ρώτησε μεμιάς και της ζήτησε να βγούνε μαζί το βράδυ. Του απάντησε «ναι, ευχαρίστως» μα ξανασκέφτηκε το ραντεβού μόνο την ώρα που γυρνούσε σπίτι μετά τη δουλειά.
Συναντηθήκανε στην πλατεία με το σιντριβάνι χωρίς νερό και κατηφορίσανε τη λεωφόρο με τα ψηλά δέντρα. Της έπιασε το χέρι και μιλούσε περισσότερο εκείνος. Αυτή απλώς τον άκουγε με χαλαρή προσοχή ενώ ταυτόχρονα μετρούσε τα δέντρα που άφηναν πίσω τους καθώς προχωρούσαν. Στην επιστροφή την πήγε ως το σπίτι και ανέβηκε μαζί της. Το βράδυ έκαναν έρωτα και κοιμήθηκαν μαζί.
Όταν ξύπνησε, το πρωί, της ήρθε στο νου η ανάμνηση ενός βιβλίου που της είχε διαβάσει κάποτε ο μυστήριος γείτονας. Έκανε λόγο για έναν άνδρα που είχε σκοτώσει κάποιον στην παραλία μια μέρα του καλοκαιριού με αφόρητη ζέστη. Στην ανάμνηση αυτού του βιβλίου ξύπνησε μέσα της με έναν απροσδόκητο πόνο η εικόνα του πατέρα της να κάθεται στο μπαλκόνι τα απογεύματα και να ατενίζει απορροφημένος πέρα από τα κάγκελα χωρίς να λέει ποτέ ούτε μια κουβέντα. Μα όχι˙ κάποια φορά, εκεί στο μπαλκόνι, καθώς είχε στριμώξει το πρόσωπό της ανάμεσα στα κάγκελα παρακολουθώντας μια παρέα να παίζει κρυφτό, ο πατέρας της της είχε πει με ύφος σοβαρό «Τώρα πια, με αψεγάδιαστη βεβαιότητα μπορώ να συμπεράνω, τίποτα δε γνωρίζουμε ξεκάθαρα για τις αιτίες κανενός πράγματος». Ο πατέρας της υπήρξε στη νιότη του γενετιστής, η αποκάλυψη, όμως, της συμμετοχής του σε ένα πρόγραμμα κλωνοποίησης ανθρώπου, που χρηματοδοτούνταν από μία εδραιωμένη εταιρία φαρμακοβιομηχανίας, σήμανε το πρόωρο τέλος της καριέρας του. Κατά τα γραφόμενα μετά τις αποκαλύψεις στον τύπο, δε διαφαινόταν και λαμπρή... Η παραδειγματική αποπομπή του από την επιστημονική κοινότητα, προς κατευνασμό της εξαγριωμένης με την αποκάλυψη των πειραμάτων κοινής γνώμης, σε μια εποχή που οι προθέσεις της γενετικής αντιμετωπίζονταν με δυσπιστία, ήταν μάλλον αναπόφευκτη. Γιατί της ήρθαν στο μυαλό τώρα αυτό το βιβλίο και ο πατέρας της; Κι ο άνδρας που κοιμόταν ακόμη πλάι της; Σκέφτηκε πως στη ζωή της δεν αναρωτιόταν παρά σπάνια γιατί συμβαίνουν όσα ζούσε. Κι όταν το έκανε έδινε γρήγορες σύντομες απαντήσεις που στην πραγματικότητα δεν επιχειρούσαν να απαντήσουν για το νόημα των πραγμάτων παρά αποτελούσαν ανώδυνες υπεκφυγές για τη σκέψη. Πώς έγινε κι έμαθε να συμπεριφέρεται έτσι; Πώς αλλιώς θα μπορούσε να σκέφτεται; Σε λίγο ένιωθε δυσφορία. Ξύπνησε τον άνδρα δίπλα της και του πρότεινε να πάνε μια βόλτα με το τρένο κάπου πιο πέρα από το μέρος όπου ζούσαν. Του φάνηκε ωραία ιδέα και σηκώθηκε από το κρεβάτι, αφού τη φίλησε για λίγη ώρα στο στόμα.
Όσο ταξίδευαν με το τρένο ένιωθε μουδιασμένη και την αναπνοή της ανεπαίσθητη. Ένιωθε σα να είχε ξυπνήσει απότομα από κάποιο όνειρο στη διάρκεια ενός βαθύ ύπνου. Δε θυμόταν και ίσως δε γνώριζε κιόλας με ποιο τρόπο είχε πέσει σε αυτό το λήθαργο ούτε για ποιους λόγους. Καθώς ο άνδρας δίπλα της την αγκάλιαζε απαλά σκεφτόταν πως ίσως δεν είχε και πολλή σημασία. Ίσως σε ό,τι συνέβη μεταξύ τους οφείλονταν οι τωρινές της σκέψεις, ίσως στη βόλτα τους στη λεωφόρο με τα ψηλά δέντρα, ίσως στη νύχτα που πέρασαν μαζί, ίσως απ’ την άλλη το παρελθόν δεν είχε και πολύ σημασία. Σκεφτόταν πως τώρα ήταν η στιγμή να αρχίσει να ζει. Να ζει έχοντας συνείδηση της εμπειρίας και ακόμα με κάποιο ενθουσιασμό για τη ζωή. Αυτές οι σκέψεις τη γέμιζαν ζεστασιά ή μπορεί κιόλας να ήταν ο ήλιος που έμπαινε από το παράθυρο του κουπέ τους. Πάντως το ένιωθε στ’ αλήθεια κι επιπλέον είχε τη συναίσθηση του βιώματός της. Ναι, με αυτόν τον άνδρα δίπλα της όλα θα ήταν πιο όμορφα, πιο αισθαντικά, πιο φυσικά. Σε αυτόν χρωστούσε το «ξύπνημά» της –ήταν βέβαιη πια- και με αυτόν θα ζούσε από εδώ και πέρα τη ζωή της. Αυτός θα ήταν εκεί, στο πλάι της, και θα μοιράζονταν μαζί τέτοιες πρωτόγνωρες εμπειρίες. Ένιωθε ανακουφισμένη κι αισιόδοξη.
Από την άλλη ο άνδρας πλάι της σκεφτόταν κι αυτός τα δικά του. Είχε μείνει καιρό άνεργος κι η δουλειά που του έδωσαν τώρα στην εταιρία - έστω και προσωρινή- δεν ήταν μικρή υπόθεση. Ούτε που ήθελε να σκέφτεται τι θα έκανε μετά το πέρας των σεμιναρίων. Δε βαριέσαι, σκεφτόταν, κάτι θα βρισκόταν. Δε θα βρισκόταν; Κι η γυναίκα δίπλα του; Ήταν όμορφη. Της χάιδευε απαλά τον ώμο καθώς την αγκάλιαζε και σκεφτόταν: « Βαρέθηκα τους ανθρώπους που ψάχνουν να βρουν στους άλλους το νόημα της δικής τους ζωής. Ενώ η κοπέλα αυτή…Επιτέλους μια γυναίκα που δε ζητά να βασίσει τη ζωή της πάνω μου».">
LOLA
Άνοιξε τα μάτια νυσταγμένη ακόμα και το θαμπό βλέμμα της καρφώθηκε στο ταβάνι. Πάντοτε στο ίδιο ράγισμα· σχεδόν πάνω από το σημείο που ακουμπά το κεφάλι της όταν πέφτει στο κρεβάτι για ύπνο και λιγάκι πιο πέρα ένας λεκές πρασινωπής υγρασίας .Έσταζε καμιά φορά, σκέφτηκε, όταν πρωτοήρθε σε αυτό το σπίτι. Από τότε είχε περάσει καιρός. Θυμήθηκε πόσο ενοχλητικό της είχε φανεί στην αρχή, όταν μετακόμισε σε αυτό το σπίτι, να πέφτουν πάνω της παγωμένες σταγόνες υγρασίας τα χειμωνιάτικα πρωινά. Με τον καιρό όμως το συνήθισε και έκτοτε ούτε που έδινε σημασία. Ξαφνικά .χτύπησαν την πόρτα της, πράγμα που την ξύπνησε οριστικά. Δε σηκώθηκε. Εκείνο το πρωινό ένιωθε ένα παράξενο αίσθημα να έχει ξυπνήσει μαζί της. Σκέφτηκε «έτσι είναι οι άνθρωποι· πολλά πρωινά της ζωής τους ξυπνούν με απροσδόκητα αισθήματα· τι σημασία θα μπορούσαν να έχουν;». Εν τω μεταξύ δεν άνοιξε ούτε ρώτησε ποιος ήταν· η αλήθεια είναι πως –σχεδόν αυτοματικά- ούτε ενδιαφέρθηκε. Ατένισε για λίγη ώρα ακόμη τις ισχνές ρυτίδες του ταβανιού και έπειτα σηκώθηκε από το κρεβάτι με μια αργή, παραπαίουσα κίνηση και πλησίασε το παράθυρο. Έριξε μια αφηρημένη ματιά έξω χωρίς να παρατηρήσει τίποτε το συγκεκριμένο. Αμέσως μετά ντύθηκε βιαστικά και χωρίς να σκεφτεί το λόγο βγήκε στο δρόμο.
Έφτασε στο γραφείο σχεδόν στην ώρα της, αν και όχι εσκεμμένα. Είπε «Καλημέρα» στον άνδρα που δούλευε στο διπλανό γραφείο και αμέσως έπιασε δουλειά με την πλάτη γυρισμένη στο παράθυρο. Συμπλήρωσε μια στοίβα έγγραφα που της είχαν μείνει από την προηγούμενη μέρα και όταν τελείωσε έστρεψε το πρόσωπό της έξω. Μόλις που πρόλαβε να αισθανθεί το φως του ήλιου να της ζεσταίνει τα μάτια, όταν μπήκε ένας άγνωστος άνδρας και την πληροφόρησε στα πεταχτά πως σε δέκα λεπτά στο γραφείο 213 θα άρχιζε το σεμινάριο εκμάθησης χρήσης των υπολογιστών τελευταίας τεχνολογίας που είχε προμηθευτεί πριν λίγες ημέρες η εταιρία. Παρόλο που εργαζόταν αρκετό καιρό στην εταιρία δεν είχε ιδέα που βρισκόταν το γραφείο 213. Σηκώθηκε, λοιπόν, αμέσως και κατευθύνθηκε προς το διάδρομο όπου μόλις είχε πιάσει το βλέμμα της κάποιους συναδέλφους της να περνούν. Τους ακολούθησε και για καλή της τύχη πήγαιναν και εκείνοι στο γραφείο 213. Εξάλλου ήταν νωρίς ακόμη και προφανώς κανείς δε σουλατσάρει άσκοπα στους διαδρόμους των κεντρικών γραφείων μιας πολυεθνικής εταιρίας.
Το γραφείο 213 βρισκόταν στο υπόγειο. Ήταν κάπως νωπά και σκοτεινά αλλά ευρύχωρα. Αμέσως φάνηκε πως θα τους δίδασκε ο άγνωστος άνδρας, γιατί τους ζήτησε να περάσουν και να δηλώσουν τα ατομικά τους στοιχεία στον βοηθό υπολογιστή του που είχε εγκαταστήσει σε μια γωνιά της αίθουσας. Σε λίγο το μάθημα άρχισε. Εκείνη παρακολουθούσε με αδιαφορία, μα ούτως ή άλλως ήταν εισαγωγικό μάθημα και όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις τελείωσε σύντομα. Από όσα άκουσε (οι μέθοδοι διδασκαλίας ακόμα και σε μια εταιρία παγκόσμιου βεληνεκούς παρέμειναν απαρχαιωμένες παρά την επιβεβλημένη από καιρό απαίτηση για ταχύτητα και αποδοτικότητα) δε θυμόταν πολλά, ο άνδρας όμως ήταν αναμφισβήτητα όμορφος· γι’ αυτό ήταν σίγουρη. Στο ασανσέρ κοίταζε τον εαυτό της στον καθρέφτη. «Είσαι όμορφη» της είπε ο άνδρας του διπλανού γραφείου που ανέβαινε μαζί της. «Ναι.» απάντησε.
Όταν έφτασαν στο γραφείο, του ζήτησε τη βοήθειά του. «Θα γυρίσουμε το γραφείο μου να κοιτάζει προς το παράθυρο.» «Γιατί;» ρώτησε απορημένος. «Δε νομίζω πως επιτρέπεται» συμπλήρωσε διστακτικά. «Γιατί όχι;» τον ρώτησε εκείνη. Ο άνδρας σήκωσε βαριεστημένα τους ώμους τους. «Εντάξει, ας το σηκώσουμε.»
Όμως η μετατόπιση του γραφείου δεν είχε και μεγάλη σημασία τελικά. Μετά από λίγες ώρες ούτε που θυμόταν πώς έμοιαζε το γραφείο στην αρχική του θέση. Ούτε που της έκανε καμιά αίσθηση η διαφορά με τα άλλα γραφεία. Απλώς συνέχιζε τη δουλειά της… Κάποια στιγμή λίγο πριν τελειώσει η βάρδια της μπήκε ο προϊστάμενος. «Θα σας παρακαλούσα να επανέλθει το γραφείο στην αρχική του θέση.» Ο άνδρας του διπλανού γραφείου τη βοήθησε για άλλη μια φορά.
Όταν βγήκε στο δρόμο είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Κάθε φορά που σχολούσε έκανε την ίδια διαδρομή από την εταιρία στο σπίτι της όμως σήμερα για πρώτη φορά αναρωτήθηκε τη διάρκειά της. Έπειτα απόρησε πως έφτανε στην ώρα της για τη δουλειά τα πρωινά παρόλο που ποτέ δεν είχε υπολογίσει την απόσταση. Το σκέφτηκε λίγο, γρήγορα όμως οι απορίες έσβησαν στη σκέψη της και συνέχισε το δρόμο της με σταθερό βηματισμό για το σπίτι.
Ίσως έτσι να ‘ταν από πάντα. Δεν σκεφτόταν πολύ και στις απορίες της έδινε συχνά αόριστες απαντήσεις του τύπου «έτσι είναι τα πράγματα», «έτσι είναι οι άνθρωποι», «έτσι είναι η ζωή», που στο μυαλό της φάνταζαν ξεκάθαρες και σίγουρα αληθινές.
Έφτασε στο σπίτι· έβγαλε τα παπούτσια της και έκατσε στο κρεβάτι. Σκέφτηκε πως θα ήταν όμορφα να έβλεπε από το παράθυρό της θάλασσα. Γύρισε το βλέμμα της και αντί για θάλασσα διέκρινε τα φώτα κατά μήκος του δρόμου και σκηνές από τη ζωή των διαμερισμάτων της απέναντι πολυκατοικίας. Και τι μ’ αυτό; Δε μπορούσε καν να υπολογίσει προς τα που έπεφτε η θάλασσα. Ξάπλωσε με τα ρούχα και ξαφνικά της ήρθε η επιθυμία να αναπολήσει το παρελθόν. Δίσταζε όμως. Ένιωθε κάτι να την εμποδίζει και με δυσκολία κατάφερε να ανασύρει μια δυο αναμνήσεις από την παιδική της ηλικία, τότε που ζούσαν ακόμη οι γονείς της και την πήγαιναν τις Κυριακές στο πάρκο με τα φυλλοβόλα δέντρα και τη λίμνη που πάγωνε το χειμώνα. Θυμήθηκε ακόμη τη βιβλιοθήκη του γείτονά τους που της φαινόταν τότε πολύ ψηλός και που η μοναχικότητά του σχολιαζόταν συχνά με δυσπιστία· την καλούσε καμιά φορά τα απογεύματα για να της διαβάζει βιβλία. Τι απέγινε όμως αυτός ο ιδιόρρυθμος κύριος δε μπορούσε να θυμηθεί· δεν προσπάθησε κιόλας. Ήταν μάλλον κουρασμένη κι έτσι αποκοιμήθηκε χωρίς να ξεντυθεί.
Ξύπνησε το πρωί και αντίκρισε καταρχήν το ταβάνι. Για μια στιγμή κοίταξε έξω από το παράθυρο, απέναντι από το κρεβάτι της. Πήρε μια βαριεστημένη ανάσα και σηκώθηκε. Σκέφτηκε πως στη ζωή της ως τώρα δεν είχε κάνει τον κόπο να παλέψει για τίποτα. Τότε, αναρωτήθηκε, πώς γνώριζε την ιδέα της πάλης; Και αυτή η περίεργη σκέψη τώρα τι σήμαινε; Προς στιγμή παραξενεύτηκε μα έπειτα ντύθηκε κι έφυγε για τη δουλειά της. Στην είσοδο της εταιρίας αντάμωσε τον όμορφο άνδρα. «Πώς σε λένε;» τη ρώτησε μεμιάς και της ζήτησε να βγούνε μαζί το βράδυ. Του απάντησε «ναι, ευχαρίστως» μα ξανασκέφτηκε το ραντεβού μόνο την ώρα που γυρνούσε σπίτι μετά τη δουλειά.
Συναντηθήκανε στην πλατεία με το σιντριβάνι χωρίς νερό και κατηφορίσανε τη λεωφόρο με τα ψηλά δέντρα. Της έπιασε το χέρι και μιλούσε περισσότερο εκείνος. Αυτή απλώς τον άκουγε με χαλαρή προσοχή ενώ ταυτόχρονα μετρούσε τα δέντρα που άφηναν πίσω τους καθώς προχωρούσαν. Στην επιστροφή την πήγε ως το σπίτι και ανέβηκε μαζί της. Το βράδυ έκαναν έρωτα και κοιμήθηκαν μαζί.
Όταν ξύπνησε, το πρωί, της ήρθε στο νου η ανάμνηση ενός βιβλίου που της είχε διαβάσει κάποτε ο μυστήριος γείτονας. Έκανε λόγο για έναν άνδρα που είχε σκοτώσει κάποιον στην παραλία μια μέρα του καλοκαιριού με αφόρητη ζέστη. Στην ανάμνηση αυτού του βιβλίου ξύπνησε μέσα της με έναν απροσδόκητο πόνο η εικόνα του πατέρα της να κάθεται στο μπαλκόνι τα απογεύματα και να ατενίζει απορροφημένος πέρα από τα κάγκελα χωρίς να λέει ποτέ ούτε μια κουβέντα. Μα όχι˙ κάποια φορά, εκεί στο μπαλκόνι, καθώς είχε στριμώξει το πρόσωπό της ανάμεσα στα κάγκελα παρακολουθώντας μια παρέα να παίζει κρυφτό, ο πατέρας της της είχε πει με ύφος σοβαρό «Τώρα πια, με αψεγάδιαστη βεβαιότητα μπορώ να συμπεράνω, τίποτα δε γνωρίζουμε ξεκάθαρα για τις αιτίες κανενός πράγματος». Ο πατέρας της υπήρξε στη νιότη του γενετιστής, η αποκάλυψη, όμως, της συμμετοχής του σε ένα πρόγραμμα κλωνοποίησης ανθρώπου, που χρηματοδοτούνταν από μία εδραιωμένη εταιρία φαρμακοβιομηχανίας, σήμανε το πρόωρο τέλος της καριέρας του. Κατά τα γραφόμενα μετά τις αποκαλύψεις στον τύπο, δε διαφαινόταν και λαμπρή... Η παραδειγματική αποπομπή του από την επιστημονική κοινότητα, προς κατευνασμό της εξαγριωμένης με την αποκάλυψη των πειραμάτων κοινής γνώμης, σε μια εποχή που οι προθέσεις της γενετικής αντιμετωπίζονταν με δυσπιστία, ήταν μάλλον αναπόφευκτη. Γιατί της ήρθαν στο μυαλό τώρα αυτό το βιβλίο και ο πατέρας της; Κι ο άνδρας που κοιμόταν ακόμη πλάι της; Σκέφτηκε πως στη ζωή της δεν αναρωτιόταν παρά σπάνια γιατί συμβαίνουν όσα ζούσε. Κι όταν το έκανε έδινε γρήγορες σύντομες απαντήσεις που στην πραγματικότητα δεν επιχειρούσαν να απαντήσουν για το νόημα των πραγμάτων παρά αποτελούσαν ανώδυνες υπεκφυγές για τη σκέψη. Πώς έγινε κι έμαθε να συμπεριφέρεται έτσι; Πώς αλλιώς θα μπορούσε να σκέφτεται; Σε λίγο ένιωθε δυσφορία. Ξύπνησε τον άνδρα δίπλα της και του πρότεινε να πάνε μια βόλτα με το τρένο κάπου πιο πέρα από το μέρος όπου ζούσαν. Του φάνηκε ωραία ιδέα και σηκώθηκε από το κρεβάτι, αφού τη φίλησε για λίγη ώρα στο στόμα.
Όσο ταξίδευαν με το τρένο ένιωθε μουδιασμένη και την αναπνοή της ανεπαίσθητη. Ένιωθε σα να είχε ξυπνήσει απότομα από κάποιο όνειρο στη διάρκεια ενός βαθύ ύπνου. Δε θυμόταν και ίσως δε γνώριζε κιόλας με ποιο τρόπο είχε πέσει σε αυτό το λήθαργο ούτε για ποιους λόγους. Καθώς ο άνδρας δίπλα της την αγκάλιαζε απαλά σκεφτόταν πως ίσως δεν είχε και πολλή σημασία. Ίσως σε ό,τι συνέβη μεταξύ τους οφείλονταν οι τωρινές της σκέψεις, ίσως στη βόλτα τους στη λεωφόρο με τα ψηλά δέντρα, ίσως στη νύχτα που πέρασαν μαζί, ίσως απ’ την άλλη το παρελθόν δεν είχε και πολύ σημασία. Σκεφτόταν πως τώρα ήταν η στιγμή να αρχίσει να ζει. Να ζει έχοντας συνείδηση της εμπειρίας και ακόμα με κάποιο ενθουσιασμό για τη ζωή. Αυτές οι σκέψεις τη γέμιζαν ζεστασιά ή μπορεί κιόλας να ήταν ο ήλιος που έμπαινε από το παράθυρο του κουπέ τους. Πάντως το ένιωθε στ’ αλήθεια κι επιπλέον είχε τη συναίσθηση του βιώματός της. Ναι, με αυτόν τον άνδρα δίπλα της όλα θα ήταν πιο όμορφα, πιο αισθαντικά, πιο φυσικά. Σε αυτόν χρωστούσε το «ξύπνημά» της –ήταν βέβαιη πια- και με αυτόν θα ζούσε από εδώ και πέρα τη ζωή της. Αυτός θα ήταν εκεί, στο πλάι της, και θα μοιράζονταν μαζί τέτοιες πρωτόγνωρες εμπειρίες. Ένιωθε ανακουφισμένη κι αισιόδοξη.
Από την άλλη ο άνδρας πλάι της σκεφτόταν κι αυτός τα δικά του. Είχε μείνει καιρό άνεργος κι η δουλειά που του έδωσαν τώρα στην εταιρία - έστω και προσωρινή- δεν ήταν μικρή υπόθεση. Ούτε που ήθελε να σκέφτεται τι θα έκανε μετά το πέρας των σεμιναρίων. Δε βαριέσαι, σκεφτόταν, κάτι θα βρισκόταν. Δε θα βρισκόταν; Κι η γυναίκα δίπλα του; Ήταν όμορφη. Της χάιδευε απαλά τον ώμο καθώς την αγκάλιαζε και σκεφτόταν: « Βαρέθηκα τους ανθρώπους που ψάχνουν να βρουν στους άλλους το νόημα της δικής τους ζωής. Ενώ η κοπέλα αυτή…Επιτέλους μια γυναίκα που δε ζητά να βασίσει τη ζωή της πάνω μου».">
LOLA